ਪਾਟੇ ਖ਼ਾਂ ਸੀ ਤੁਰਿਆ ਜਾਂਦਾ, ਗਰਦਨ ਨੂੰ ਅਕੜਾ ਕੇ ਉਧਰੋਂ ਨਾਢੂ ਖ਼ਾਂ ਭੀ ਆਯਾ, ਛਾਤੀ ਖ਼ੂਬ ਫੁਲਾ ਕੇ ਇਕ ਦੀ ਗਰਦਨ ਕੁੱਕੜ ਵਾਂਗੂੰ, ਉੱਚੀ ਸਿਧੀ ਅਕੜੀ ਦੂਜਾ ਸਾਨ੍ਹੇ ਵਾਂਗੂੰ ਜਾਪੇ, ਸੁੱਕੀ ਮੁੜੇ ਨ ਲਕੜੀ ਪਹਿਲਾ ਨੱਕੋਂ ਠੂੰਹੇਂ ਡੇਗੇ, ਦੂਜਾ ਕੰਨ ਖਜੂਰੇ ਮੂੰਹ 'ਚੋਂ ਫੂੰ ਫੂੰ ਕਰੇ ਇੱਕ, ਤੇ ਦੂਜਾ ਗਲੋਂ ਖੰਘੂਰੇ ਡੂੰਘੀ ਨਦੀ ਉਤੇ ਪੁਲ ਸੌੜਾ, ਕੱਲਾ ਹੀ ਲੰਘ ਸੱਕੇ ਆਮ੍ਹੋ ਸਾਹਵੇਂ ਟਕਰੇ ਦੋਵੇਂ, ਲੱਗੇ ਮਾਰਨ ਧੱਕੇ ਪਾਟੇ ਖ਼ਾਂ ਕਹੇ 'ਹਟ ਸੁਸਰੇ, ਅੜਾ ਖੜਾ ਕਿਉਂ ਆਗੇ ? ਹਮ ਹੈਂ ਪਾਟੇ ਖ਼ਾਨ, ਸ਼ੇਰ ਭੀ ਹਮ ਸੇ ਡਰ ਕਰ ਭਾਗੇ !' ਨਾਢੂ ਖ਼ਾਂ ਨੇ ਮੁੱਛਾਂ ਵਟੀਆਂ, ਅਤੇ ਕਹਿਕਹਾ ਲਾਯਾ :- 'ਵਾਹ ਰੇ ਪੱਠੇ ਚਿੜੀਆ ਘਰ ਸੇ ਨਿਕਲ ਕਿਸ ਤਰਹ ਆਯਾ ? ਨਾਕ ਪਕੜ ਕੇ ਰੁਖ਼ਸਾਰੇ ਪਰ ਚੱਪਤ ਏਕ ਜਮਾਊਂ ! ਧੀਂਗਾ-ਧੀਂਗੀ ਅਕੜ ਫਕੜ ਸਭ ਫ਼ੌਰਨ ਤੁਝੇ ਭੁਲਾਊਂ !' ਪਾਟੇ ਖ਼ਾਂ ਨੇ ਧੌਲ ਜਮਾਈ, ਨਾਢੂ ਖ਼ਾਂ ਨੇ ਮੁੱਕਾ ਨਾਲੇ ਐਸੀ ਦੰਦੀ ਵੱਢੀ, ਮਾਸ ਨ ਛਡਿਆ ਉੱਕਾ ਚੀਕ ਮਾਰ ਕੇ ਡਿੱਗਣ ਲੱਗਾ, ਜੱਫੀ ਉਸਨੂੰ ਪਾਈ ਗਿਰੇ ਨਦੀ ਵਿਚ, ਗ਼ੋਤੇ ਖਾਵਣ, ਫਿਰ ਭੀ ਕਰਨ ਲੜਾਈ ਓਵੇਂ, ਓਸੇ ਪੁਲ ਤੇ, ਪਿੱਛੋਂ, ਬੱਕਰੀਆਂ ਦੋ ਆਈਆਂ ਪ੍ਰੇਮ-ਨਿਮ੍ਰਤਾ ਨਾਲ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ, ਓਹਨਾਂ ਦੂਰ ਕਰਾਈਆਂ ਲੇਟ ਗਈ ਇਕ ਬਕਰੀ ਪਹਿਲੇ, ਦੂਜੀ ਉਸ ਤੋਂ ਲੰਘੀ ਰਾਜੀ ਬਾਜੀ ਘਰ ਨੂੰ ਗਈਆਂ, ਨਾ ਕੋਈ ਘੂਰੀ-ਖੰਘੀ ਪਾਟੇ ਖ਼ਾਂ ਨੇ ਵੇਖ ਤਮਾਸ਼ਾ, ਕਿਹਾ 'ਅਬੇ ਓ ਉੱਲੂ ! ਤੁਮ ਸੇ ਬਕਰੀ ਭੀ ਹੈ ਅੱਛੀ, ਡੂਬ ਮਰੋ ਭਰ ਚੁੱਲੂ ! ਜਾਤੇ ਲੇਟ ਅਗਰ ਤੁਮ ਪਹਿਲੇ, ਹੋਤੀ ਕਾਹਿ ਲੜਾਈ ?' ਨਾਢੂ ਕਿਹਾ, 'ਗਧੇ, ਯੇਹ ਹਿਕਮਤ, ਤੁਮ ਕੋ ਕਿਓਂ ਨਾ ਆਈ ? 'ਤੁਮ ਤੁਮ' ਕਹਿ ਇਕ ਦੂਜਾ ਕੋਸਣ, ਗ਼ੋਤੇ ਐਨੇ ਆਏ ਪਾਟੇ ਖ਼ਾਂ ਤੇ ਨਾਢੂ ਖ਼ਾਂ ਜੀ, ਦੋਵੇਂ ਨਰਕ ਸਿਧਾਏ