171
ਮਕੂਲਾ ਸ਼ਾਇਰ
ਮੋਮਿਨ ਸਾੜੂ ਧਕੜੇਂ ਕੀਤਾ ਇਸ਼ਕ ਵਨਾਹ
ਕਰਦਾ ਏਡਾ ਨਿਆਉਂ ਉਹ ਲਗਦਾ ਇਸ ਨਾ ਡਾਹ
ਡੱਕੇ ਕੋਈ ਨਾ ਇਸ ਨੂੰ ਕਾਜ਼ੀ ਮੁਫ਼ਤੀ ਸ਼ਾਹ
ਮਤ ਗੱਲ ਵਿੱਚ ਪਾਏ ਅਸਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਉੱਤੋਂ ਲਾਹ

172
ਅੰਤ ਮਿਰਜ਼ੇ ਦੇ ਨਾਨਕੇ ਹਨ ਆਨ ਹੋਏ ਗ਼ਨੀਮ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਭੰਨ ਭੰਨ ਅੰਦਰ ਜਨਡੁਨ ਕਿਤੇ ਢੇਰ ਅਜ਼ੀਮ
ਜਿਉਂ ਮਚਾ ਬਣਾਈ ਨਮਰੋਦੀਆਂ ਖ਼ਾਤਿਰ ਇਬਰਾਹੀਮ
ਸਾੜ ਕੇ ਮਿਰਜ਼ੇ ਨੂੰ ਟਰਪਏ ਸਰਕਰ ਟੁਰੇ ਮੁਹਿਮ

173
ਹਾਫ਼ਿਜ਼ ਬਿਰਹੋਂ ਜਿਉਂ ਨਮਰੋਦਨੇਂ ਮਚਾ ਬਣਾਈ ਦੀ ਜਾ
ਪਰ ਮਰਜ਼ੀਦਾ ਵਾਂਗ ਖ਼ਲੀਲ ਦੇ ਲਾਘ ਖੜੀਆਏ ਆ
ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਨੂੰ ਦੇਵਨ ਜਿੰਦ ਮੁਰਾਦ ਹੈ ਨਗਨ ਉਹ ਗੁਣਾ
ਸਰਕਿਆ ਤੇ ਖੋਲਿਆ ਜੇ ਇਸ਼ਕ ਕਿਨੂੰ ਰਹਿ ਆ

174
ਸਾਹਿਬਾਨ ਦੀ ਜ਼ਾਰੀ
ਸਾਹਿਬਾਨ ਦੇਖ ਕਿਵੇਂ ਉਸ ਜ਼ੁਲਮ ਨੂੰ ਮਰ ਮਰ ਕਰਦੀ ਵੈਣ
ਕਹਿਆ ਕਾਜ ਰਚਾਇਆ ਮੈਂ ਤੱਤੀ ਦੇ ਸੀਨ
ਨਾਂ ਰਲਕਾਵੇਂ ਸੋਹਿਲੇ ਮਾਹੀਏ ਪਹਏ ਪਹਿਨ
ਸੌਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਅਠ ਵੀਹਾਜੇ ਵੈਣ

175
ਨਾ ਮੈਂ ਸੀਸ ਗਨਦਾਈਆ ਨਾ ਮੈਂ ਮਾਂਗ ਭਰੀ
ਮਹਿੰਦੀ ਸਹਿਜ ਨਾ ਲਾਇਆ ਸਿਰ ਤੇ ਨਾ ਧੜੀ
ਨੂਸ਼ੋਹ ਅੰਗ ਲਗਾਇਆ ਨਾ ਮੈਂ ਜੁਰਮ ਸੜੀ
ਸਹਜਦੇ ਆਹੀ ਸਿਰੇ ਤੇ ਇਕ ਦੱਮ ਇਹ ਘੜੀ

176
ਮਕੂਲਾ ਸ਼ਾਇਰ
ਹਾਫ਼ਿਜ਼ ਰਲ ਕੇ ਮਾਹੀਨਾਂ ਸਾਹਿਬਾਂ ਦਾ ਕੀਤਾ ਕਾਜ
ਤੇਗ਼ਾਂ ਤੇਰਾਂ ਬਰਛਿਆਂ ਸਾਹਿਬਾਨ ਦਿੱਤਾ ਦਾਜ
ਮਿਰਜ਼ਾ ਆਸ਼ਿਕ ਮਾਰ ਕੇ ਲੈ ਪਖ਼ਤੇ ਕੌਣ ਅਨਾਜ
ਸ਼ੁਹਰਤ ਰੋਵਣ ਫਕਨਾਂ ਵਿਚ ਰੋਗ਼ਨ ਭਤੋ ਬਿਆਜ

177
ਮਕੂਲਾ ਸ਼ਾਇਰ
ਅਦਿੱਸ ਲਾਈ ਹੈਸੀ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਕਾ
ਪਰ ਕਲਮ ਵਰ੍ਹੀ ਤਕਰੀਰ ਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਮੁੜੇ ਚਾ
ਸਾਹਿਬਾਨ ਕਿਉਂਕਰ ਆਹੀ ਭੁੱਖ ਦੀ ਹਾਫ਼ਿਜ਼ ਆਖ ਸੁਣਾ
ਜੀਂ ਕੁੜੀਆਂ ਪੀਂਘਾਂ ਚਾੜਨੀ ਸਾਵਣ ਬਾਹਰ ਜਾ

178
ਆਸ਼ਿਕ ਅਤੇ ਮਾਅਸ਼ੂਕ ਤੇ ਵੇਖ ਜ਼ੁਲਮ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜੱਟ
ਵਣ ਤਿੰਨ ਰੋਣੇ ਪਨਖਨੋਂ ਦਿਨ ਰਾਤ ਦੇ ਇੱਟ
ਕੈਂਦਾ ਪਾੜਨ ਪਾੜਿਆ ਇਸ ਖੀਵੇ ਦੇ ਪਿੜ ਘੱਤ
ਪੌਂ ਪਾਣੇ ਇਹ ਜ਼ੁਲਮ ਸਨ ਵਕਤੋਂ ਰਿਹਾ ਹਟ

179
ਇਹ ਬਿਰਹੋਂ ਦੇ ਵੇਖ ਕਾਰਨੈ ਰਾਹੀਂ ਰੁਨੀ ਬਾਰ
ਦੱਖਣ ਝੀਨਗਰ ਵਣਾਂ ਤੇ ਪੀਲੋਂ ਦੀ ਤਰਮਕਾਰ
ਪੀਨਛੋਂ ਵਾਂਗੂੰ ਬੁੱਤੀਆਂ ਰਤੋਂ ਰੋਵਣ ਝਾੜ
ਜਿੰਦਾਂ ਲੁੱਟਾਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ ਮਾਤਮ ਦੇ ਕਰਹਾਰ

180
ਸਾਹਿਬਾਨ ਦੀ ਜ਼ਾਰੀ
ਮਿਰਜ਼ੇ ਦਾ ਭੌਰ ਕਲਬਤੋਂ ਕਬੀਆ ਟੁਰ ਦੇ ਵੇਖ ਸਿਆਲ
ਸਾਹਿਬਾਨ ਪੱਟ ਪੱਟ ਕੱਢੇ ਮੈਂਡਿਆਂ ਦਹੀਂ ਪਾਲੇ ਦਾਲ
ਨਾ ਸੁੱਤੀ ਸਾਂ ਨਾਲ ਸਿੱਖ ਦੇ ਨਾ ਲਾਈਉਂ ਛਾਤੀ ਨਾਲ
ਆ ਕੇ ਨਹੀਓਂ ਵੇਖਣਾਂ ਮੈਂ ਨਕਰਮੀ ਦਾ ਹਾਲ