ਕਾਲੇ ਖੰਭ ਨੇ ਕਾਵਾਂ ਦੇ ਧੀਆਂ ਪ੍ਰਦੇਸ ਗਈਆਂ ਧੰਨ ਜਿਗਰੇ ਮਾਵਾਂ ਦੇ ।

ਭੁੰਨੇ ਹੋਏ ਚੱਬ ਦਾਣੇ। ਅਸਾਂ ਦਿਲ ਦੇ ਛੱਡਿਆ, ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਰੱਬ ਜਾਣੇ।

ਕੋਠੇ ਤੇ ਗਲਾਸੀ ਏ। ਆਏ ਦੀਆਂ ਲੱਖ ਖੁਸੀਆਂ, ਤੁਰ ਜਾਣ ਦੀ ਉਦਾਸੀ ਏ।

ਲੰਮੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਨੇ। ਉਮਰਾਂ ਮੁੱਕ ਜਾਣੀਆਂ, ਨਈਓਂ ਮੁੱਕਣੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਨੇ।

ਕੋਠੇ ‘ਤੇ ਕਿੱਲ ਮਾਹੀਆ। ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਰੋਣ ਅੱਖੀਆਂ, ਸਾਡਾ ਰੋਂਦਾ ਏ ਦਿਲ ਮਾਹੀਆ।

ਸਿਰ ਚੋਟਾਂ ਲੱਗੀਆਂ ਨੇ। ਅਸਲ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਨੇ, ਨੀਚ ਕਰਦੇ ਠੱਗੀਆਂ ਨੇ।

ਰੰਗ ਖੁਰ ਗਿਆ ਖੇਸ਼ੀ ਦਾ। ਅਸਾਂ ਇੱਥੋਂ ਟੁਰ ਜਾਣਾ, ਕੀ ਮਾਣ ਪਰਦੇਸੀ ਦਾ?

ਹੱਥ ਸੁਰਖ ਬਟੇਰਾ ਈ। ਅਸਾਂ ਕਿਹੜਾ ਨਿੱਤ ਆਵਣਾ, ਸ਼ਾਡਾ ਜੋਗੀ ਵਾਲਾ ਫੇਰਾ ਈ।

ਚਾਨਣੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਨੇ। ਦੁਨੀਆ ‘ਚ ਸਭ ਸੋਹਣੇ, ਦਿਲ ਮਿਲੇ ਦੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਨੇ,

ਦੋ ਪੱਤਰ ਅਨਾਰਾਂ ਦੇ॥ ਸਾਡੀ ਗਲੀ ਲੰਘ ਮਾਹੀਆ, ਦੁੱਖ ਟੁੱਟਣ ਬਿਮਾਰਾਂ ਦੇ

ਤੁਸੀ ਜਗ ਤੋ ਨਿਰਾਲੇ ਓ। ਅਸੀ ਪਰਦੇਸੀ ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਦੇਸਾਂ ਵਾਲੇ ਓ।

ਕੋਠੇ ‘ਤੇ ਕਾਂ ਬੋਲੇ ਚਿੱਠੀ ਮੇਰੇ ਮਾਹਿਏ ਦੀ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਬੋਲੇ।

ਤੰਦੂਰੀ ਤਾਈ ਹੋਈਆ ਆ, ਖਸਮਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣ ਰੋਟੀਆਂ। ਚਿੱਠੀ ਮਾਹੀਏ ਦੀ ਆਈ ਹੋਈ ਆ।

ਕੋਠੇ ਤੇ ਆ ਮਾਹੀਆ। ਫੁੱਲਾਂ ਦਿਆ ਬਹੂੰ ਸ਼ੋਕੀ, ਵਿਹੜੇ ਬਾਗ ਲਵਾ ਮਾਹੀਆ।